Ooit begon ik mijn dagboekverhalen altijd met de zin “lieve jij,” waarop volgde dat ik al mijn belevingen en vraagstukken van mij af schreef in een schriftje. Totdat ik mijn verhalen kwijt durfde bij vriendinnen of vriendjes en het niet meer nodig leek om een dagboek bij te houden. Ik kon het toch ook bij hun kwijt wat er in mij om ging? Voordat iemand uit mijn directe omgeving zich nu aangesproken voelt: Dat kan ook! En nog steeds. Waarvoor ik ook ontzettend dankbaar ben. Alleen over een paar weken word ik 24 jaar. (24 jaar!!) Aan de ene kant voel ik mij nog zo'n jonkie, maar ook ik zie tekenen van huidveroudering bij mij ontstaan.. Afgelopen week kwam het besef dat ik bijna jarig ben en zelfs de spiegel bevestigde dit. (Helaas) Ik slaap minstens 8 uur op een avond en alsnog word ik wakker met donker blauwe kringen onder mijn ogen. En laten we het niet ook over de droogte lijntjes rondom mijn ogen en op mijn voorhoofd hebben.. (In mijn ogen beginnende rimpels!) Een teken van dehydratatie en dus een absoluut teken dat ik beter voor mezelf mag gaan zorgen. Herkenbaar?
Nu vraag ik mij dus af: Wat is jouw moment van de dag waarbij jij echt even me-time hebt? Of heb jij net zoals ik ook momenten die je je nog best goed kunt herinneren als me-time, maar al lang niet meer hebt gedaan? En zou je deze dingen weer opnieuw willen implementeren? Of heb jij inmiddels iets anders gevonden? Eén van mijn nieuwe me-time rituelen lees je in de volgende blogpost.